Mijn moeder naaide vroeger veel voor mij en mijn zusje en waarom zou ik dat niet kunnen leren? Dus bestelde ik de cursus en schafte een merkloze machine aan om mee te starten en uit te vogelen of ik het wel in de vingers zou hebben om wat draagbaars onder de machine vandaan te krijgen. En natuurlijk was ik na die eerste dag oefenen op mijn naaimachine besmet met het virus. Jawel! En ik had het goed te pakken ook! Na een maand van oefenen op kussenslopen en keukenschort. Ging ik wat freestylen en wat tutorials op internet zoeken. En al gauw maakte ik leuke dingen en deed ik heeeeel andere dingen maken dan mijn lesboek voorschreef. Ik vond het geweldig, behalve de naaimachine, die mij kopzorgen en frustraties bezorgden! Iedere naad sloeg de naald mijn draad stuk en de afwerkingen werden met de dag slechter. De machine frustreerde mij zo erg, dat het mijn volledige naaiplezier weghaalde en ik soms huilend achter het ding zat, me bedacht dat dit toch nooit de manier kon zijn waarop de rest van de vrouwen hun kleding naaiden, want er was door de machine helemaal niets leuks aan. Ja. het bedenken was leuk, patroontekenen was leuk, de stof knippen was leuk, maar ik zag al op tegen het in elkaar naaien. Omdat ik wist dat de strijd met de goedkope machine weer begon. En besloot dan ook begin mei, het roer om te gooien, mezelf een goed machien aan te schaffen.
Ik verheug me nu op het naaigedeelte. Kan niet wachten tot ik mijn stof geknipt heb. Want dan mag ik weer. Het virus heeft zich overal genesteld en heeft me volledig in zijn greep gekregen!
Ik opende een blog. Dit blog. Om mijn naaisels te delen en maakte me lid van Naaien voor Vriendinnen en later ontstond ook de groep De Stoffemiekes, beide Facebooksites waar ik naar hartelust met anderen besmette dames kan praten over, ideeen uitwisselen, raad kan vragen, complimentjes ontvang. Wat toch wel een extra dimensie is in het maken van de naaisels. Het delen van. En de waardering ontvangen over het gedane werk. Want alleen mede-besmette dames weten hoe verschrikkelijk veel tijd er gaat zitten in het bedenken van je maaksels. Het proces uitwerken in je hoofd. En dan is het echte ontwerpen en patroonknippen nog helemaal niet begonnen!!
Ow wat heeft die naaimachine mijn leven veranderd.
Ik wil in deze blog dan ook mijn dank uitspreken aan alle dames die er zijn voor mij en mijn naaisels. Maar mijn allergrootste dank gaat vandaag naar Brother. Die mijn leven veraangenaamd en mooi maakt.
Inmiddels 4 maanden verder heb ik al meerdere bestellingen genaaid voor anderen. En hebben zowel mijn Mizzy als ikzelf een supertoffe kast met kleding. Heb ik er virtueel een aantal leuke vriendinnen op Facebook bijgekregen en kan ik trots zijn op mezelf. Iets wat een goed gevoel zijn. Dat trots zijn op mezelf. En iets wat nog ontbrak in mijn leven. En gewoon omdat ik zo trots ben op wat ik heb bereikt de afgelopen vier maanden. Hier een leuke collage van alle maaksels die ik de afgelopen vier maanden heb gemaakt.